سری       که      سروری      کائنات      با       او    بود
ز     ناسپاسی     امّت       به        روی      زانو    بود

دلی     که     مخزن   اسرار  غیب     بود   و   شهود
شکسته      از     غم     یار     شکسته   پهلو    بود

گل            محمّدی              گلشن         جوانمردی
که         داغدیده ی      یاس     کبود   خوشبو    بود

فدای       آینه ی       «هل    اتی     علی الانسان»
که     از      برای     بشر       جاودانه        الگو    بود

فنا کننده ی       باطل      که      در     قلمرو    حق
برای       خاطر       اسلام          در        تکاپو    بود

به      روز     عدل مجسّم     ببین      چه     آوردند
جماعتی       که         طلبگارشان      ترازو     بود

خلافت  و  فدک از  اوی  و  همسرش شد غصب
که       دوره    دوره ی     دین  پوستین وارو    بود

علی     نبی نه      ولی  نور چشم جمله رسل
علی      خدا نه      ولی   برترین     خداجو    بود

علی       یگانه ی      اعصار    در    همه     دوران
علی       تجلّی       دادار        از    فراسو     بود

خوشاکسی که چو من وردصبح و ظهر و شبش
هماره       زمزمه ی     یاعلی    و    یاهو      بود.